Ρουμπίνι και Ζαφείρι μου
ΣΤΑ ΨΗΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΘΥΡΙΑ * (Καθιστικό Μ. Ἀσίας)
Στά ψηλά τά παραθύρια κόρη κάθεται,
Καί γυαλί κρατάει στά χέρια καί γυαλίζεται.
Κάλλη μ’ ἔμορφα φρύδια μου ζωγραφισμένα,
Ποιός θά σᾶς χαρεῖ, ποιός θά σᾶς γλυκοφιλήσει,
Γιάννης δέν εἶν’ δῶ πάει πολύ μακριά στά ξένα,
Πάει νά παντρευτεῖ.
ΞΥΠΝΑ ΔΙΑΜΑΝΤΙ ΚΑΙ ΡΟΥΜΠΛΙ (Δωδεκανήσου)
Ξύπνα διαμάντι καί ρουμπλί κι ἀφρέ τοῦ μαλαμάτου,
Πού ‘χω δυό λόγια νά σοῦ πῶ τοῦ παραπονεμάτου.
Στά δυό σου παραθύρια δυό τσαλαπετεινοί,
Σοῦ τραγουδοῦν καί λένε γειά σου μελαχρινή
Ξύπνα κι ὁ ἔρωτας περνᾶ ἀπό τή γειτονιά σου
Χρυσές μπλεξοῦδες σοῦ’φερε νά μπλέξεις τά μαλλιά σου.
Ὁ ἥλιος βασιλεύει στά παραθύρια σου,
Ξανθά ‘ναι τά μαλλιά σου μαῦρα τά φρύδια σου.
Ὅσ’ ἄστρα ἔχει ὁ οὐρανός τριγύρω στό φεγγάρι
Τόσα καλησπερίσματα σοῦ στέλνω κάθε βράδυ.
Ἔλα νά σέ φιλήσω κι ἀπ’ τ’ ἄλλο μάγουλο,
Γιατί τ’ ἄλλο ζηλεύει καί ‘χει παράπονο.
Μαλαματένιε μου Σταυρέ κι ἐγκόλπι τοῦ Δεσπότη,
Ἐσύ ‘σαι ἡ Ἀγάπη μου παντοτινή καί πρώτη.
Ὁ ἥλιος βασιλεύει στά παραθύρια σου,
Ξανθά ‘ναι τά μαλλιά σου μαῦρα τά φρύδια σου.
ΑΠ’ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΘΑ ΠΕΣΩ *
Ἀπ’ τά κάγκελα θά πέσω, πέφτω γιά νά σκοτωθῶ
κι ἡ ἀγάπη μου φωνάζει «πιάστε τον γιά τό Θεό».
Εἶσαι ἄσπρη σάν τό χιόνι, κόκκινη σάν τή φωτιά,
Σάν τά μάρμαρα τῆς Πόλης πού ‘ναι στήν Ἀγιά Σοφιά.
ΟΡΓΑΝΙΚΟ (Καρσιλαμάς Μυτιλήνης)
ΝΑ ΦΥΓΩ ΘΕΛΩ * (Δυτ. Πόντου αἰσθηματικό μοιρολόι)
Νά φύγω θέλω κι ἀπ’ αὐτό τόν κόσμο
Νά πά νά ζήσω σ’ ἕνα βουνό.
Νά βάλω στρῶμα τό μαῦρο χῶμα,
Νά κάνω σκέπη τόν οὐρανό.
Καί μέ τά χόρτα τῆς γῆς νά τρέφομαι,
Μέ λεοντάρια νά περπατῶ.
Καί μέ τούς πόνους καί μέ τά βάσανα,
Νά ξεψυχήσω τό ὀρφανό.
AΠΟ ΤΑ ΓΛΥΚΑ ΣΟΥ ΜΑΤΙΑ *
Ἀπό τά γλυκά σου μάτια τρέχ’ ἀθάνατο νερό
Καί σοῦ γύρεψα λιγάκι καί δέ μοῦ’δωσες νά πιῶ
Ἄλλα λές κι ἄλλα μου κάνεις, ἄειντ’ ἀμάν ἀμάν ἀμάν,
Πολεμᾶς νά μέ πεθάνεις, ὤχ ἀμάν ἀμάν.
Κάνω χάζι νά σί βλέπου τήν ἡμέρα μιά φορά,
Γιά νά παίρνει ὁ νοῦς μου ἀέρα τσή καρδιά μ’ παρηγουριά.
Ἄλλα λές κι ἄλλα μοῦ κάνεις, ἄειντ’ ἀμάν ἀμάν ἀμάν,
Πολεμᾶς νά μέ πεθάνεις σεβνταλί μ’ ἀμάν.
Τῆς Μυτιληνιᾶς τό πάσο τῆς Λημνιᾶς τό γνέψιμο,
Θά μέ κατιβᾶς στούν Ἄδη δίχους νάχου φταίξιμο.
Ἄλλα λές κι ἄλλα μοῦ κάνεις, ἄειντ’ ἀμάν ἀμάν ἀμάν,
Πολεμᾶς νά μέ πεθάνεις σεβνταλί μ’ ἀμάν.
ΠΟΙΟΣ ΗΤΑΝ Ο ΠΡΟΞΕΝΗΤΗΣ * (Τοῦ γάμου καθιστικό Μ. Ἀσίας)
Ποιός ἦταν ὁ προξενητής π’ ἀνέβαινε τή σκάλα,
Ὤχ, π’ ἀνέβαινε τή σκάλα
Κι ἠταίριαξε τόν ἀΐτό μαζί μέ τή σουλτάνα,
Ὤχ , μαζί μέ τή σουλτάνα.
Ἀλατσατιανέ μ’ ἀέρα,
Πού φυσᾶς νύχτα καί μέρα.
Τσεσμελιά μου παινεμένη
Καί στόν κόσμο ξακουσμένη.
Ἡ Μάνα σου ‘τον ἡ ἀρχή πού σ’ ἔφερε στό Γάμο,
Ὤχ, πού σ’ ἔφερε στό Γάμο.
Καί σ’ἔδαν τά ματάκια μου καί ζάφι δέ τά κάνω,
Ὤχ, καί ζάφι δέ τά κάνω.
Τσεσμελίδική μου γλάστρα,
Μέ τά πούλουδά σου τ’ ἄσπρα.
Κατωπαναγιούσαινά μου,
Σύ μου πῆρες τήν καρδιά μου.
Γαμπρέ μου, σέ περικαλώ μιά χάρη νά μᾶς κάνεις,
Ὤχ, μιά χάρη νά μᾶς κάνεις
Τή νύφη πού σοῦ δώκαμε νά μήν τήνε πικράνεις,
Ὤχ,νά μήν τήνε πικράνεις.
Ἀλατσατιανέ μ’ ἀέρα,
Πού φυσᾶς νύχτα καί μέρα.
Τσεσμελιά μου παινεμένη
Καί στόν κόσμο ξακουσμένη.
Στή μέση τόν ἠβάλανε τόν οὐρανό μέ τ’ ἄστρα,
Ὤχ , τόν οὐρανό μέ τ’ ἄστρα
Τή Μπαρμπαριά μέ τά σπαθιά, τήν Πόλη μέ τά κάστρα,
Ὤχ , τήν Πόλη μέ τά κάστρα.
Ἀλατσατιανή μου γλάστρα,
Μέ τά πούλουδά σου τ’ ἄσπρα.
Τσεσμελίδικέ μ’ ἀέρα,
Πού φυσᾶς νύχτα καί μέρα.
ΤΡΙΑ ΚΑΡΑΒΙΑ ΠΑΝΕ * (Καθιστικό)
Τρία καράβια πᾶνε Σμύρνη καί Κορδελιό
δέν εἶδαν τά ματάκια μου βρέ τζάνεμ,
Σάν τ’ Ἀΐβαλί χουριό
Ποιός θέλει γιά νά μάθει τ’ εἶναι τ’ Ἀϊβαλί,
Ἐμένα νά ρωτήσετε βρέ τζάνεμ,
Γώ ἔκαμα ἐκεῖ.
Ἔχει ἀσημένιες πόρτες , ἔχει χρυσά κλειδιά,
Ἔχει καί ὄμορφες κοπέλλες βρέ τζάνεμ,
Σάν τά κρύα νερά.
TΙ ΜΟΥΠΕΣ ΚΑΙ ΔΕ ΣΟΥ ΚΑΜΑ * (Συρτό)
Τί μοῦ’πες κι δέ σοῦ’καμα, τί μοῦ’πες κι εἶπα γ ὄχι,
Καί μ’ ἄφησες νά καίγουμαι στοῦ ἔρωτα τή λόχη.
Τά μάτια ρίχνεις κάτω καί τό μαντήλι σου,
Δέν πῆρα μιάν ἀλήθειαν ἀπό τά χείλη σου.
Τά μάτια σου ὅποιος τά φιλᾶ κι ἀνετζητᾶ τό μέλι,
Σκλάβο νά τόν πουλήσουνε στῆς Μπαρμπαριᾶς τά μέρη.
Τά μάτια ρίχνεις κάτω καί τή μαντηλοσιά,
Τήν ἔρημη σου γνώμη δέν τήν ἀλλάζεις πιά.
ΣΤΟ ΕΙΠΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΞΑΝΑΛΕΩ * (καθιστικό Μ. Ἀσίας)
Στό εἶπα καί στό ξαναλέω στό γιαλό μή κατεβεῖς,
Κι ὁ γιαλός κάνει φουρτούνα καί σέ πάρει καί διαβεῖς.
Κ’ ἄν μέ πάρει πού μέ πάει κάτω στά βαθιά νερά,
Κάνω τό κορμί μου βάρκα καί τά χέρια μου κουπιά,
Τό μαντήλι μου πανάκι μπαίνω βγαίνω στή στεριά.
Στό εἶπα καί στό ξαναλέω μή μοῦ γράφεις γράμματα,
Γιατί γράμματα δέ ξέρω καί μέ πιάνουν κλάηματα.
Κι ἄν δέ ξέρεις μή σέ μέλει ἄσε μέ νά σοῦ τό πῶ,
Μέ τά μάτια μέ τά χείλη ἄχ ψυχή μου σ’ ἀγαπῶ.
Οἱ λέξεις «μή σέ μέλει» εἶναι δική μας ἐπιλογή.
ΛΑΛΟΥΝΕ ΤΑ ΠΟΥΛΙΑ * (Προποντίδος, Πατινάδα Αὐγῆς).
Λαλοῦνε τά πουλιά, ἡ νύχτα φεύγει πάγει, μᾶς ἀποχαιρετᾶ.
Μόνο τά βάσανά μου στό ἄθλιο μου στῆθος ἐστήσανε φωλιά.
Πουλιά νά σᾶς χαρῶ, λαλεῖτε τά δεινά μου καί τά παράπονά μου,
Μέ ἦθος σοβαρό
Λαλεῖ, κάμποι λαλεῖτε, κάμποι, κάμποι, βουνά θρηνεῖτε,
Μέ ἦθος σοβαρό.
TOYTH H NYXTA H ΓΛΥΚΙΑ *
Τούτη ἡ νύχτα ἡ γλυκιά μέ τ’ ἄνθη στολισμένη,
Νά τραγουδήσει ὁ μερακλῆς μέ τήν καρδιά κλαημένη.
Μά γιατί δέ μᾶς τό λές μόνο κάθεσαι καί κλαῖς.
Ἄστρα πολλά κ’ ἀρίφνητα πού λάμπετε τή νύχτα,
Πέστε το τῆς ἀγάπης μου πώς ἔλειπα καί ἦρθα.
Μά γιατί δέ μᾶς τόν λές τό πόνο πόχεις κι ὅλο κλαῖς.
Ρόδα καί τριαντάφυλλα κι ἄνθη τοῦ παραδείσου,
ἐπῆρε ἡ Μανούλα σου κι ἔκαμε τό κορμί σου.
Μά γιατί δέ μᾶς τό λές μόνο κάθεσαι καί κλαῖς.
ΡΟΥΜΠΙΝΙ ΚΑΙ ΖΑΦΕΙΡΙ ΜΟΥ Στίχοι: Θωμᾶς Βενάκης
Ρουμπίνι καί ζαφείρι μου κι ἀμάλαγο λογάρι,
Νύχτα μου αὐγουστιάτικη μ’ ὁλόγιομο φεγγάρι.
Αὐγερινέ τῆς ἐρωθιάς μή μέ ξυπνᾶς ἄν μ’ ἀγαπᾶς.
Εἶσαι καθάριο μάλαμα μικρό μου ἀηδονάκι,
Τῆς νύχτας σφιχταγκάλιασμα τῆς μέρας μου μεράκι.
Ὅλοι μου λέν πώς μ’ ἀγαπᾶς μά γώ ‘μαι ἄπιστος Θωμᾶς.
* Τά τραγούδια 1, 3, 4, 5, 6, 7, 8, 9, 10 καί 12 εἶναι ἀπό τή Συλλογή τοῦ Σίμωνος Καρά.
